Creëren van woongemeenschappen voor ouderen met een lichte zorgvraag als nieuwe bestemming voor leegstaande grote (monumentale) boerderijen.

Door het verdwijnen van bejaardenhuizen is er voor ouderen niets meer tussen zelfstandigheid en patiënt zijn in een zorg- of verpleeginstelling. Tegelijk moeten ouderen langer zelfstandig wonen, terwijl niet altijd mantelzorg voorhanden is. Sommige ouderen vereenzamen, omdat zij niet meer mobiel zijn en de deur daardoor nauwelijks uitkomen.

In Noord-Brabant en Limburg zijn voormalige seminaries of kloosters omgebouwd tot woongemeenschappen voor ouderen met een lichte zorgbehoefte. Soms wordt dit mede gefinancierd door (een) zorgverzekeraar(s), omdat het zorgkosten vermindert. Groningen heeft dit soort panden nauwelijks. Wat we wel hebben, zijn veel (monumentale) boerderijen met grote schuren die vaak lang leeg staan. Met steeds kleiner wordende gezinnen, zijn de grote schuren vaak een obstakel voor kopers.

Naar voorbeeld van de voormalige seminaries en kloosters in het zuiden van het land, zouden deze panden omgebouwd kunnen worden tot kleinschalige woongemeenschappen voor ouderen, zodat ze gezelschap en hulp/zorg aan elkaar kunnen bieden (de één kan dit nog en de ander dat, zodat ze samen meer kunnen) en zo prettig en langer zelfstandig kunnen blijven wonen. Zeker in de landelijke uitgestrekte gebieden is het voor thuiszorginstanties ook makkelijker en efficiënter om hun cliënten bij elkaar te hebben. Eventueel zou een lichte vorm van zorg aanwezig kunnen zijn en voorzieningen zoals een kapper, een ontmoetingsplaats (ook voor de buurt) en een winkeltje voor eerste levensbehoeften.

Dergelijke boerderijen hebben meestal ook veel grond, waar een parkje en moestuintjes aangelegd kunnen worden, zodat de mensen ook (lichamelijk) actief kunnen blijven. Zo kunnen ouderen langer (zelfstandig) in hun eigen omgeving blijven wonen, wat dorpen leefbaar houdt en langdurige leegstand en verkrotting van ons gebouwde erfgoed voorkomt.